سایبان

 

 

              برای امام حسن مجتبی «ع»

 

 

 

هوش از سر می پراند پای این کوچه شمیمی

عطر نانی تازه و شور ِ نفس های کریمی

 

بارها این سفره بخشیده ست افطار خودش را

با نگاه ِ روزه دارش ، بر دل تنگ ِ یتیمی

 

یا گره خورده ست با دل ها نخ ِ پیراهن او

یا عبایش را تکانده بر سر دنیا ،  نسیمی

 

روز و شب با عشق می بافند تا ر پود ِ جان را

تا بیاندازند زیر ِ پای لبخندش ، گلیمی

 

آیه ی تطهیر ِ جاری از لب قرآن ندارد

غیر از آغوش ِ سراپا مِهر ِ پیغمبر، حریمی

 

روی هم چیدند ذرات مرا آجر به آجر

خانه ای بر پا شد و جز تو نمی جوید مقیمی

 

دور افتادند از هم نیمه های قلب ِ زهرا

نیمه ای در کربلا و... در مدینه ماند نیمی

 

قصد کرده سایبان ِ کوچکی باشد از این پس

بال و پر وا می کند روی مزارت ، یاکریمی