عشق اگر یک روز خوابید و نشد بیدار چه؟
زندگی افتاد اگر در ورطه‌ی تکرار چه؟
آرزوها در دلم گرم مقرنس کاری‌اند
از فراز داربست افتاد اگر معمار چه؟
قبله‌ام بودی که مایل می‌شدم دائم به تو
بار دیگر هم نمازم شد اگر شک‌دار چه؟
تا به نان خانگی ایمان نیا‌وردی نیا
آمدی و رفت برکت از در و دیوار چه؟
گوشه‌ی چشمم غمی نا‌گفتنی پنهان شده‌ست
حلقه‌ی اشکم اگر شد سر‌خط اخبار چه؟
آبرو چیزی به جز یک شیشه عطر تند نیست
خورد بر سنگ جنون و ریخت در بازار چه؟
عزیز دلی هنوز ...
طاووس زخم خورده ی من ، غافلی هنوز !؟
دنبال دانه های اسیر گِلی هنوز !؟
دنیا کنار آمده با مرگ رنگ ها
درگیر ِ راه حل همان مشکلی هنوز!؟
از حال من نپرس که دیوانه تر شدم
از حال و روز تو چه خبر ؟ عاقلی هنوز!؟
این ماه هم تمام شد اما هلال نه ...
در چشم های مِه زده ام کاملی هنوز
با تخته پاره ها به توافق رسیده ام
من جزر و مدم و تو همان ساحلی هنوز
من ماضی بعیدم و گم ، بین جمله هات
اما تو در مضارع من ، فاعلی هنوز
بیدار مانده ام که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب ! عزیز دلی هنوز
دریا...
حس کرده‌ای ؟ دریا نگاه ِ مبهمی دارد
در چشم‌های سرد و آرامش غمی دارد
راز دلش را جز به مرجان‌ها نمی‌گوید
شاید در آن اعماق ، گوش ِ مَحرمی دارد
هر روز بی تابانه دنبال تو می‌گردد
از قایق و پاروی تو سهم کمی دارد
دریا زنی با گیسوان موج درموج است
با ماهیان تشنه حس درهمی دارد
صیادهای گیج بندر می‌شناسندش
مویش سپیدی می‌زند پشت خمی دارد
وقتی تمام لحظه‌ها را با تو قسمت کرد
باید بفهمی با خیالت عالمی دارد
باید بفهمی بی تو می‌میرد ؛ مگر این قو
غیر از تو روی ِ زخم بالش مرهمی دارد؟!
آغوش تو امواج را آرام خواهد کرد
ساحل همیشه شانه‌های محکمی دارد
دو هوایم ؛
... دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می‌دانی
پیش‌بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش توفانی
دل من اهل کجا بوده که امروز شده‌ست
با ل تنگ قلم‌های تو هم استانی ؟
آخرین مقصد تو شانه‌ی من بود ؛
...نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره‌ی در شُرُف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان ِ مرا
گوشه‌ی قاب ِهمان روسری ِ لبنانی
آب با خود همه‌ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود ، زمانی بشود طغیانی
آغاز دنیایم تویی ، پایان دنیا تو
دیروزهای دور تو ، امروز و فردا تو
با واژه های ناب ، خلقت می کنم هر شب
شعری که دارد می شود ورد زبان ها ، تو
من، مثل قایق ران پیری خسته از امواج
این سوی دریا ماندم و آن سوی دریا ، تو
گنجشک های خیس را از گونه ام بردار!
در من زمستان است اما شور گرما تو
دنیای من ، یخ بسته روی بند های رخت
دستی که بر می چیندش از هول سرما ، تو
یک دسته آهوی فراری از هجوم شیر
از جنگل آشوب روحم می دود تا ، تو
قلب مرا با خود ببر، هر جا که می خواهی !
حالا که نبض لحظه هایم می زند ، با تو
در شیب تند شانه هایت کلبه می سازم
تنها تویی آرامشم ،تنهای تنها تو
نه ... انتخاب سومی هرگز نخواهم کرد
یا مرگ را بر می گزینم بعد از این ...یا تو
