سگرمه‌های خیابان همیشه درهم بود
که رد پای تو در داستان من کم بود
من و صدای تو سنگ صبور هم بودیم
تمام روز سرش روی زانوانم بود
به ریشه‌های صدای تو تیشه می‌زد باد
برای دیدن ویرانی‌ام مصمم بود
دهان بسته‌ی من روی خاک می‌افتاد
پر از صدای تو بود و چقدر مبهم بود
چقدر قلب مرا می‌فشرد در مشتش
چقدر نبض صدای تو نامنظم بود
طناب بسته به دور دهان پنجره‌ها
فشرده می‌شد و جانم به قدر یک دم بود
قبول‌دارم حق با غذای سوخته است
قبول داری دلتنگی‌ام جهنم بود؟
همیشه عاشق اویم که خون و پوست نداشت
فقط برای بهشت دل من آدم بود
شبی که فاتحه‌ی بودن مرا خواندند
هنوز حلقه‌ی بی‌مهری تو دستم بود
