بخش اول از سلسله گفتگوهای مطبوعاتی که به بهانه کتاب زن آتش در رابطه با «نوگرایی در شعر و لازمه های آن» صورت گرفته است.
حسنا محمدزاده: هنجارگریزی افراطی شعر را به هذیان شبیه میکند.
بخوانید در:
قلب قلم (وبسایت حسنا محمدزاده)
شعر و نقد ادبی - حسنا محمدزاده
حسنا محمدزاده - شاعر
کتاب ها :
1. هنوز قلب قلم درد می کند ... برگرد ! ( آرام دل )
2.عشق های بی حواس ( فصل پنجم )
3. خورشیدهای توأمان (آرام دل )
4. یک مشت آسمان ( فصل پنجم )
5.سربه مهر ( جمهوری)
6.جوهر جان ( هزاره ققنوس)
7. زیر هر واژه آتشفشان است (سوره مهر)
8.قفس تنگی (شهرستان ادب)
9. پری روز (شهرستان ادب)
10. سرمشق(هزاره ققنوس)
11. گزیده مرصاد العباد (نشر گویا)
12. زن آتش (نشر ایهام)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۱۰۰)-
آیینی
(۴۳) -
عاشقانه
(۵۶) -
شعر و گرافی
(۳۶)
-
-
کتاب ها
(۱۵) -
کتاب زن آتش
(۱۴) -
مصاحبه ها
(۵۱) -
فایل های ویدیویی
(۴۳) -
فایل های صوتی
(۱۴) -
اخبار و افتخارات
(۵۵) -
مقالات و نقدهای ژورنالیستی
(۸۷) -
گزارش نشست های علمی
(۷)
آخرین مطالب
- 25/05/10زن آتش (چاپ دوم)
- 25/05/08به وقت شعر
- 25/05/06بررسی اشعار سید علی موسوی گرمارودی
- 25/05/04جلسه نقد کتاب
- 25/04/27جهان شعری سهراب سپهری
- 25/04/23پنجمیم دوره کارگاه حجم سبز
نویسندگان
- حسنا محمدزاده (352)
نگاهی به مجموعه شعر «زن آتش» تازه ترین سروده حسنا محمدزاده به قلم دکتر نادر ابراهیمیان
منتشر شده در هفته نامه پیوند ایرانیان / زمستان 1403
عنصر غالب در شعر های زن آتش
گفتگوی خبرگزاری ایکنا با حسنا محمدزاده/ 15 اسفندماه 1403
نقد زن آتش به قلم ارزشمند دکتر داودرضا کاظمی منتشر شده در خبرگزاری کتاب ایران
جشن کتاب جشن هویت و آگاهی
خبرگزاری کتاب ایران/ جمعه 10 اسفند 1403
به ارواح زن‌های مدفون در آیینه‌ام
به خاکِ قناریّ جان‌داده در سینه‌ام
به خاکستر بوسۀ مرده‌ام
به پروانگی‌های نشمرده‌ام
به آغوشِ ـ دور از تو ـ پژمرده‌ام
قسم خورده‌ام
به خون تو در رگ‌رگِ خانه‌ام
به جای سرت روی بازوی دیوانه‌‌ام
به موی پریشانه‌ام
به عکس تو در نی‌نیِ چشم‌هام
به لحن صدایت که پنهان شده در صِدام
به نامت که پیوند خورده به غم
قسم خورده‌ام
قسم خورده‌ام با غزل‌های آتش‌به‌جان،
عبورت دهم از حصار زمان و مکان
تو در زرورق‌های ابیات، پیچیده‌ای
چنان هدیه‌ای می‌رسی دست آیندگان
خصوصی‌ترین لحظه‌هامان بدل شد به شعر
تو از خلوتی برملا ریختی در زبان
تراشیده تندیس زیباییَت را قلم
نشانده لب کوچه‌ای دور در لازمان
تو را جمله‌ها بی‌بهانه بغل کرده‌اند
لبالب شده دفتر از بوسۀ ناگهان
حسودم؛ اگرچه پس از قرن‌های مدید
که هرلحظه در جلوه‌ای پیش چشم زنان
چهل واژه ـ چل کفتر جَلد ـ محو تواَند
خوشا پرکشیدن به سویت، ضریح نهان!
تو را خلق کردم نه از گِل، که از حرفِ دل
خدای تواَم
پس مرا از ته جان، بخوان!
الفبا اگر عاشق چشم‌هایت نبود،
چگونه در الفاظ می‌ریختم نور را؟!
چگونه برای تو تشریح می‌کردم این شور را؟!