همسر پاییز

 

بیا از خیر من بگذر که شهری زلزله‌خیزم

که دائم با گسل‌های دلِ تنگم گلاویزم

 

بیا از خیر من بگذر که رستاخیز اندوهم

که  شب‌ها اسکلت‌های جنون را برمی‌انگیزم

 

که من معشوقه‌ی یک ایل مردِ نیمه‌ویرانم

که من معشوقه‌ی یک ایل مردِ نیمه‌چنگیزم

 

مرا در خمره‌اش انداخت روزی دائم‌الخمری

اگر حالا مِی‌ام در استکان‌های تو می‌ریزم

 

به عقد خود درآورده‌ست لبخند تو روحم را

اگرچه همسرِ آیینه و دریا و پاییزم

 

سکوتم خیس شد، سقف خیالم خیس، حالم خیس

تو سرمی‌رفتی از بی‌خوابیِ چشمان لبریزم

 

تمامم کن که بی‌ساعت‌ترین روز خدا هستم

بپرهیز از من و بگذار از عشقت بپرهیزم