قلب قلم
شعر و نقد ادبی - حسنا محمدزاده
حسنا محمدزاده - شاعر
کتاب ها :
1. هنوز قلب قلم درد می کند ... برگرد ! ( آرام دل )
2.عشق های بی حواس ( فصل پنجم )
3. خورشیدهای توأمان (آرام دل )
4. یک مشت آسمان ( فصل پنجم )
5.سربه مهر ( جمهوری)
6.جوهر جان ( هزاره ققنوس)
7. زیر هر واژه آتشفشان است (سوره مهر)
8.قفس تنگی (شهرستان ادب)
9. پری روز (شهرستان ادب)
10. سرمشق(هزاره ققنوس)
11. گزیده مرصاد العباد (نشر گویا)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۹۹)-
آیینی
(۴۳) -
عاشقانه
(۵۵) -
شعر و گرافی
(۳۶)
-
-
کتاب ها
(۱۴) -
کتاب زن آتش
(۱۲) -
مصاحبه ها
(۴۹) -
فایل های ویدیویی
(۴۳) -
فایل های صوتی
(۱۴) -
اخبار و افتخارات
(۵۰) -
مقالات و نقدهای ژورنالیستی
(۸۵) -
گزارش نشست های علمی
(۷)
آخرین مطالب
نویسندگان
- حسنا محمدزاده (343)
یک نیمه ام زن خلق شد، یک نیمه ام گندم
پس آسیابت کو؟ دل من خرمن دانه ست
حسنا محمدزاده
حتما داستان «لباس جدید پادشاه» اثر «هانس کریستین اندرسن» نویسندۀ دانمارکی را خوانده اید. ماجرا از این قرار است که پادشاهی به خیاط ها سفارش لباس متفاوت و فاخر می دهد. دو خیاط شیاد از موقعیت سوء استفاده می کنند و می گویند ما متفاوت ترین و زیباترین لباس را می دوزیم، اما آدم های احمق نمی توانند آن را ببینند. شاه و وزیر و درباریان از ترس اینکه انگ احمق بودن بخورند، خودشان را به آن راه میزنند و از زیبایی لباس ندیده و نبوده تعریف میکنند و به این واسطه، شاه عریان راهی شهر میشود.
حکایت بسیاری از شعرها و کتابهای روزگار ما،شده حکایت «لباس جدید پادشاه».
می گویند خوب است، لابد خوب است که می گویند و لابد اگر بپرسیم خوبی اش کجاست؟ می گویند تو احمقی و نمی بینی. حالا باید پرسید با کدام چشم بصیرت روشن شده در درونتان، خوبی ها و زیبایی های نداشته را دیده اید که ما نمی توانیم ببینیم.
حسنا محمدزاده- 20 اسفندماه 1400
در همهمه‌ها گم شدم از تیر‌رس تو
ای زندگی‌ام بسته به هرم نفس تو!
قیچی شده با‌لم تو بگو از که بنا‌لم؟!
قسمت شده هرگز نپرم از قفس تو
از وسعت تنهایی‌ام آنقدر بگویم
تنها کس من بودی و من هیچ کس تو
شام شب و صبحانه‌ی من بوده، نبو‌دت
کی می‌رود از روی لبم طعم گس تو؟
شرمنده‌ام از مورچه‌هایت فقط ای مرگ!
از من چه به جا مانده برای هوس تو؟
من منتظرم، منتظر لحظه‌ی رفتن
دنیا چه قدر مانده به بانگ جرس تو!؟
بس حلقه زدم بر در و حرفی نشنیدم
من هیچکس‌ام یا که در این خانه کسی نیست
بیدل
بیا از خیر من بگذر که شهری زلزله‌خیزم
که دائم با گسل‌های دلِ تنگم گلاویزم
بیا از خیر من بگذر که رستاخیز اندوهم
که شب‌ها اسکلت‌های جنون را برمی‌انگیزم
که من معشوقه‌ی یک ایل مردِ نیمه‌ویرانم
که من معشوقه‌ی یک ایل مردِ نیمه‌چنگیزم
مرا در خمره‌اش انداخت روزی دائم‌الخمری
اگر حالا مِی‌ام در استکان‌های تو می‌ریزم
به عقد خود درآورده‌ست لبخند تو روحم را
اگرچه همسرِ آیینه و دریا و پاییزم
سکوتم خیس شد، سقف خیالم خیس، حالم خیس
تو سرمی‌رفتی از بی‌خوابیِ چشمان لبریزم
تمامم کن که بی‌ساعت‌ترین روز خدا هستم
بپرهیز از من و بگذار از عشقت بپرهیزم
بر‌آورید سر از خاک دانه‌های عزیز!
نشان دهید خدا را نشانه‌های عزیز!
خزان و‌زیده و تاراج کرده مزرعه را
قسم به جیب تهی‌تان خزانه‌های عزیز!
چقدر قحطی مردانگی‌ست در کوچه
جنین مرده نز‌ایید خانه‌های عزیز!
امان دهید به گنجشک‌های مستأ‌جر
در این گرانی بی‌رحم لانه‌های عزیز!
به این زمانه‌ی ژولیده و شب پر‌پشت
دوباره نظم ببخشید شانه‌های عزیز!
به یاری من و چشمان سر‌کشم بروید
برای هق‌هق امشب، بهانه‌های عزیز!
حالا تو مراد منی و شعر، مرید‌ت
حالا نفسی میشود آیا نکشیدت؟!
هر بار گره خورد نگاهت به نگاهم
یک چشم به حرف آمد و یک چشم شنید‌ت
دلبستگی ساقه‌ی خشکیده و ریشه‌ست
دل بستن انگشت من و موی سپید‌ت
بی‌عطر تنت سخت پر‌یشانم و ای کاش
می‌شد کمی از حجره‌ی عطار خر‌یدت
ای شانه‌ی تو خانه‌ترین خانه‌ی ممکن!
سر‌مستم و در دست من افتاده کلید‌ت
دل را به تنم می‌کنم و با تو می‌آیم
پیراهن بخت است الهی به امیدت!
حسنا محمدزاده
چهار ماهی زخمی اسیر حوض بلور
چهار ماهی برگشته از لب ساطور
چهار تکه‌ی من چارگوشه‌ی خانه
چهار آینه‌اند و در اوج قحطی نور
نشانده‌اند تو را در گلوی آینه‌ها
نشانده‌اند مرا در چهار نقطه ی کور
کشیدی از رگ و پی‌های من به سمت خودت
چقدر جاده‌ی بی‌انتهای صعب‌العبور
هزار بار مرا برده‌است تا دم در
صدای پای تو از کوچه‌ی خیالی دور
شبی که بال درآورده‌بود لب‌هایم
نشست روی صدایت پرنده‌ای مغرور
صداقت و هیجان و امید و عشق من‌اند
چهار دختر بی‌ادعای زنده به گور
قصد مرا کردی و لی مقصود یادت رفت
او را که قلبش زاد‌گاهت بود یادت رفت
یک عمر معبد ساختی از شانه‌های من
اما نمی‌دانم چرا معبود یادت رفت
در شهر پرآوازه‌ام - در مردمک‌هایم -
کم بودی و جبران این کمبود یادت رفت
ذهنت شبستا‌نی پر از زن‌های خوشبخت است
حق داشتی تنهایی‌ام را زود یادت رفت
خاموش می‌کردی دلم را بعد می‌رفتی
این گردسوز کهنه‌ی پر دود یادت رفت
پیشانی‌ام دلتنگ لبهای تو بود اما
هنگام رفتن بوسه‌ی بدرود یادت رفت
فکر می‌کردم خدا را می‌پرستی لااقل
بر نمی‌گردی از آن عهدی که بستی لااقل
گرچه دنیا رنگرز‌خانه شده این روزها
فکر می‌کردم که تو یک‌رنگ هستی لااقل
بی تفاوت بو‌دنت خرد و خمیر‌م کرده‌است
کاش با حرفی دلم را می شکستی لااقل
مهربانی نه، نوازش نه، نگاه گرم نه
صندلی خالی‌ست پیشم می‌نشستی لااقل
آینه زنگار بسته شمعدان بی‌حوصله‌ست
می‌کشیدی بر سر این خانه دستی لااقل
با توام، تنها دلیل دل به دنیا بستنم!
وقت رفتن بندها را می گسستی لااقل
گفتی: چه خبر؟ لال‌شوم جز غم نان هیچ
جز سیری بی‌قاعده‌ی سفره‌ی خان هیچ
گفتی چه خبر؟ آه گران‌تر شده لبخند
نفرو‌خته تاریخ به ارزانی جان هیچ
دیگر خبری تلخ‌تر از اینکه دل و دین
در مشت ندارند به جز چند قران، هیچ؟
رد می‌شوم از راسته‌ی شعر فروشان
دکان به دکان نیست به غیر از خفقان هیچ
دنیا زن جوراب‌فروش است و ندارد
هم‌قیمت یک جفت نگاه نگران هیچ
گردن بزنید آخر این شعر لبم را
تا از شب و تاراج نیا‌رد به زبان هیچ
من عازم آنسوی ز‌مستانم و دنیا
بسته‌ست برای سفرم یک چمدان هیچ
نگاه کردم و دیدم دلش قلم‌مو شد
مرا کشید ولی شکل نیمی از او شد
مرا کشید در آغوش بوم نقاشی
تمام انگشتانش چراغ جادو شد
دو چشم بودم از اول، دو چشم نیمه تمام
که جان گرفت به سویش دوید و آهو شد
وزید عطر سرانگشت او که موهایم
درید روسریم را و باغ شب‌بو شد
به شانه‌ام نرسیده صدای موج آمد
دو دست کاغذی از بوم، پر زد و قو شد
به حرف آمده بودند ذره‌های تنم
برای گفتن از او بینشان هیاهو شد
قرار بود بکوچد به سینهام که شبی
به یمن آمدنش لانه‌ی پرستو شد
قرار بود به من جان تازه هدیه کند
ولی حکایت سهراب و نوشدارو شد
خیال بودم و در قاب زندگی کردم
همان که همدم هر روز میخ پستو شد
هنوز از نفسم بوی رنگ می‌آید ...
یادداشت مرا بر کتاب « آیینه کاری سکوت» سروده ی «نیلوفر بختیاری» بخوانید در :
یادداشت مرا بر کتاب « واقعه » سروده ی دکتر «غلامرضا کافی» بخوانید در :
یادداشت خانم پرنیان نرجس پور بر کتاب " زیر هر واژه آتشفشان است " را بخوانید در :
برگزیدگان هفتمین جشنواره شعر انقلاب در آیین اختتامیه این رویداد ادبی عصر چهارشنبه ۲۲ فروردین در باغ‌موزه هنر ایرانی معرفی شدند.
به گزارش ایسنا، اسامی برگزیدگان هفتمین جشنواره بین المللی شعر انقلاب به شرح زیر اعلام شد:
بخش تک اثر شعر نو (بدون اولویت)
زهرا شرفی برای شعر «مونالیزای جهان سوم» از خراسان رضوی
پیام جهانگیری برای شعر «گوشه‌های تاریک از اردبیل»
بخش تک اثر شعر کهن
اول: اکرم هاشمی سجزئی برای شعر «قایق» از اصفهان
دوم: یاسین نجارزاده برای شعر «شوکران» از اصفهان
سوم: ابوالفضل محمدزاده آقایی برای شعر «برادرم» از اصفهان
بخش تک اثر شعر نو
دوم: فهیمه قائدی برای شعر «بادام سوخته» از اصفهان
سوم: علیرضا رجبعلیزاده کاشانی برای شعر« ۳» از اصفهان
هیات داوران در بخش تک اثر شعر نو هیچ اثری را شایسته کسب مقام اول ندانست.
بخش مجموعه شعر کهن
اول: اسماعیل محمدپور برای شعر «نتهای مترادف» از گیلان
دوم: سیدمحمدمهدی شفیعی برای شعر «به اسب بنشین...» از خوزستان
سوم: به طور مشترک حسنا محمدزاده برای شعر «سرمشق» از اصفهان و علی فردوسی برای شعر «کاشیانه» از اصفهان
بخش مجموعه شعر نو
اول: محمد صارمی شهاب برای شعر «کوله‌باری از تپانچه و طوفان» از همدان
دوم: مجید سعدآبادی برای شعر «هفته اگر هشت روز بود» از تهران
سوم: فرحناز حمزه هرزنجی برای شعر «آرواره‌های خلیج از فارس» و آریا معصومی برای شعر «گمشده» از کهگیلویه و بویر احمد
این خبر را بخوانید در :
شاعره کاشانی نامزد پانزدهمین دوره جایزه ی قلم زرین شد.
به گزارش روابط عمومی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی : کتاب ‹‹قفس تنگی›› سروده خانم حسنا محمدزاده شاعره نامدار کاشانی نامزد پانزدهمین دوره جایزه ی کتاب سال قلم زرین شد .
این کتاب هشتمین کتاب حسنا محمد زاده است که در قالب غزل از سوی انتشارات شهرستان ادب منتشر شده است، در بخش شعر بزرگسالان نامزد پانزدهمین دوره جایزه ی قلم زرین انتخاب شده است.
پیش از این هم حسنا محمدزاده موفق شده بود با کتاب ‹‹خورشیدهای توامان » اش این جایزه ارزشمند را به خود اختصاص دهد.
مراسم اختتامیه پانزدهمین دوره جایزه ی قلم زرین ۱۴ تیرماه (همزمان با روز قلم) در تهران برگزار خواهد شد.
یادداشت مرا به کتاب " زیر سر کوه سروده " فاطمه هاوشکی " بخوانید در :
روزنامه خراسان
سایت شهرستان ادب
ابری شده چشمم که دلی سیر ببارد
تا بعد تو دیگر به کسی دل نسپارد
دنبال یکی باش که مثل منِ بی تاب
تا آمدنت ثانیه ها را بشمارد
قویی شود و پر بکشد از شب دریا
بر ساحل آرام دلت سر بگذارد
تا ورد زبانش بشود نام و نشانت
هر روز ، تو را گوشه ی قلبش بنگارد
او که نه فقط شور بهار تو که حتی
پاییز و زمستان تو را دوست بدارد
من از تو به این شرط گذشتم که بگردی
دنبال کسی که به خودت دل بسپارد
همه رفتند فقط من عقب قافله ام
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی
آه... بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام
هیچ کس بعد تو دنیای مرا درک نکرد
سالها رفته ولی حل نشده مسئله ام
عشق ، تصمیم گرفته ست که ویران بشوم
چند سالی ست که روی گسل زلزله ام
چند سالی ست که تو قله نشینی و هنوز
لنگ لنگان وسط دامنه هایت ، یله ام
قاصدک ها خبر جشن تو را آوردند
کاش می شد که به گوشت برسد هلهله ام
تو پس از من همه جا قافله سالار شدی
من ولی بی تو همیشه عقب قافله ام
ناز شصت روزها ! حسی غریبم داده‌اند
ظاهری آرام و قلبی ناشکیبم داده‌اند
چارشنبه سوری‌ام ، پایان سالی آتشین
روزو شب با شوق دیدارت لهیبم داده‌اند
نیم‌خورده روی دست زندگی افتاده است
از بهشت گونه‌هایت هرچه سیبم داده‌اند
من زمین را دوست دارم با تمام تنگی‌اش
راضی‌ام از اینکه چشمانت فریبم داده‌اند
رودهای من به آغوشت سرازیرند باز
رو به اقیانوس آرام تو شیبم داده‌اند
بیش از این ای بغض کهنه ، میخکوب من مباش !
من درختی زخمی‌ام ، طرح صلیبم داده‌اند
می نشینم دانه‌های اشک را بر نخ کنم
باز هم تسبیحی از امّن یجیب‌ام داده‌اند
افتاده‌ام از شاخه‌ای خشکیده بین برف‌ها
یک پرتقال خونی غلتیده بین برف‌ها
شاید مرا یک روز ابری زیر پای عابران
چشمان گنجشک فضولی دیده بین برف‌ها
شاید مسافر بوده‌ام یک روز، اما زندگی
دنبال من یک کاسه خون ، پاشیده بین برف‌ها
هر روز دارد می‌دود ، دنیا شبیه کودکان
دنبال خرگوشی که می‌لرزیده بین برف‌ها
روزی به دریا می‌رسد ذرات آدم برفی‌ام
بوی بهارت بازهم پیچیده بین برف‌ها
ترسیم کرده زندگی در آخرین نقاشی‌اش
ما را: دو تا شاخه گل روییده بین برف‌ها
دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می‌دانی
پیش‌بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش توفانی
آخرین مقصد تو شانه‌ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره‌ی در شُرُف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان ِ مرا
گوشه‌ی قاب ِهمان روسری ِ لبنانی
*
آب با خود همه‌ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود ، زمانی بشود طغیانی
قرار بود زمانی مرا مجاب کنی
به احترام دل ساده‌ام شتاب کنی
قرار بود بسازی ...نه اینکه دنیا را
به چشم هم‌زدنی بر سرم خراب کنی
چه سالها که دوفنجان چای منتظرند !
دوباره در دل این خانه قند آب کنی
لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی
هنوزمیخ اتاقت به عشق پابند است ؟
هنوز عکس مرا می‌بری که قاب کنی ؟
به حبه حبه‌ی انگور تازه می‌ماند
نخواه شعر ِمرا خمره‌ی شراب کنی
همیشه چشم به راهم بیا هرازگاهی
سر مزارم اگر خواستی ثواب کنی
شورت به اشعار خیالی برنمی‌گردد
دیوانه دیگر این حوالی برنمی‌گردد
کوچید از دِه ، بقچه‌ای از درد بر دوشش
دیگر به آغوش اهالی برنمی‌گردد
گل‌های پرپر را بخشکان لای دفترهات
عطری به گلدان سفالی برنمی‌گردد
سنگی که تو انداختی دریاچه را گِل کرد
این دل به دوران زلالی برنمی‌گردد
هیزم نیاور زندگی ! دیگر نمی‌سوزم
آتش به دل‌های زغالی برنمی‌گردد
قصد شکارِ شیر دارد این تفنگ ِپیر
از جنگل اما دستِ خالی برنمی‌گردد
باید مرا راحت کنی ؛ این بی‌سروسامان
هرگز به آن آشفته‌حالی برنمی‌گردد
ما چه بودیم از همان آغاز غیر از جان هم
بغضِ هم ، بی‌تابیِ هم ، دردِ هم ، درمانِ هم
ما چه بودیم از همان آغاز ؟
یک روح و دو تن
نیمه‌های آشکار و نیمه‌ی پنهان هم
بیش از این باید به بوران زمستان خو کنیم
نیست وقتی دست‌های گرممان از آن ِ هم
طعمه‌ی هیزم شکن‌هایند شاخ و برگ ما
میزبان ِ آتشی سرخیم و آتشدان هم
سر به زانوی که بگذارند وقت خستگی
قلب‌های بی قرار و بی سروسامان هم ؟!
زندگی منهای تو مرگ است پس با این حساب
می‌توان نامید ما را نقطه‌ی پایان ِ هم
مانده‌ام گیج ؛ همان عاشق مستی یا نه ؟
که به پای من ِ آواره نشستی یا نه ؟
من همان خمره‌ی پنهانی انگور تواَم
تو همان ساده‌دل ِ باده پرستی یا نه ؟
خاطرت هست دخیل نفس گرمت را -
به ضریح دل این گمشده بستی یا نه ؟
بارها سنگ به آیینه‌ی ما زد دنیا
من که صد‌بار شکستم ، تو شکستی یا نه ؟
طاقتِ دشت به سر‌آمده ، آهو‌دلِ من !
بند، از پای لب بسته گسستی یا نه ؟
من شدم رود ، به شرطی که تو دریا بشوی
راه پر‌پیچ و خمی طی شده ...
هستی ؟ یانه
دلم به دام نگاهت اسیرتر شده است
چقدر ماهِ رخت سر به زیرتر شده است !
چقدر خانه برای صدات می میرد !
چقدر عطر تنت دلپذیرتر شده است !
منم ...ولی نه همانی که می‌شناختی‌اش
دلم به وسعتِ صد سال ، پیرتر شده است
شکستنی شده‌ام ؛ دست بر دلم نگذار
از آنچه فکر کنی گوشه گیرتر شده است
پرنده‌ای که از آنسوی میله می‌ترسید
برای با تو پریدن دلیرتر شده است
قدم به سینه‌ی سوزان من گذاشته‌ای
دوباره گوشه‌ی چشم کویر ، تر شده است
تو به دریا ریختی و من کماکان ماهی‌ام
بازهم ای رود ! ممنون از همین همراهی‌ام
کاروانی تشنه بود و یوسفی درچاه و من
من : طنابی که فقط شرمنده از کوتاهی‌ام
سکه‌هایم از رواج افتاد و تاجم زیر پا
تلخ پایان یافت با تو جشن شاهنشاهی‌ام
ماه با سردی به گوش موجِ عاشق پیشه گفت
هرچه از تو دور باشم بیشتر می خواهی‌ام
رامِ دام و دانه و بامی نخواهد شد دلم
من کبوترهم اگر باشم کبوتر چاهی‌ام
کوله بارِ بسته دارد باز دل دل می‌کند
من ولی با اولین پروازِ فردا ،
راهی‌ام
حال خراب
تا کی بدوم سوی سرابی که تو باشی ؟
شب‌ها بپرم از دل ِخوابی که تو باشی
جا داد خدا در صدف سینهام آرام
با دست خودش گوهر‌نابی که تو باشی
آن عمرِ هدر رفته به یک لحظه نیرزد
یک لحظه از این حال‌خرابی که تو باشی
من لب نزدم بر لب جامت که همیشه
مستم کند از بوی شرابی که تو باشی
قلبم گل‌سرخی ست که می‌خواست بجوشد
هرروز در آن دیگ گلابی که تو باشی
از سوختن ِ بی تو نباید بهراسم
هم‌سنگ بهشت است عذابی که تو باشی
رسم سفر
پیش از این ، رفتن فقط رسم مسافرها نبود
تا همیشه کوچه گردی سهم عابرها نبود
سال های سال در جغرافیای سینه ام
سرزمینی جز تو در فکر مهاجرها نبود
ایل مان برگشت از قشلاق کاغذها ولی
نامه ای با خط تو در بار قاطرها نبود
سوختم هر روز ؛ تا آنجا که یادم مانده است-
هیچ کس یاد ِ دل ِ آشفته خاطرها نبود
قهر کن ! باشد ، قلم پادرمیانی می کند
گرچه قبلا قهر در قاموس شاعرها نبود
من خدا را باختم پای تو ؛ فکرش را بکن !
یک نفر هم کیش من مابین کافر ها نبود
آب و ریحان پشت پای چشم هایت ریختم
بر نگشتن از سفر ، رسم مسافرها نبود
دکلمه غزل رسم سفر :
اسب‌های بی‌سوار
نمی‌دانم چرا افتاد در دستم انار تو
چگونه دانه‌هایم ریخت پای شاخسار تو
مجابم کن ... بدانم! کی شدم آن دشت بی‌تابی
که می‌تازند درمن اسب‌های بی‌سوار تو؟
به نارنج و به باد مشرقی حساسیت دارم
به هرعطری که دل را می‌کشد سوی دیار تو
چه می‌کردی اگر یک روز دنیا مال ما می شد!؟
تمام جاده‌ها این‌سو و من آن‌سو کنار تو
بیا روراست باش و گفتنی‌ها را بگو با من
که دلگیرم هنوز از جمله‌های درد دار تو
به پرحرفی نیازی نیست ، می‌دانم که می‌دانی
زمستان مانده در تقویم روحم تا بهار تو
یادداشت مرا به کتاب " آواز بی برگی " سروده یاسر مهر آبادی بخوانید در :
دریا...
حس کرده‌ای ؟ دریا نگاه ِ مبهمی دارد
در چشم‌های سرد و آرامش غمی دارد
راز دلش را جز به مرجان‌ها نمی‌گوید
شاید در آن اعماق ، گوش ِ مَحرمی دارد
هر روز بی تابانه دنبال تو می‌گردد
از قایق و پاروی تو سهم کمی دارد
دریا زنی با گیسوان موج درموج است
با ماهیان تشنه حس درهمی دارد
صیادهای گیج بندر می‌شناسندش
مویش سپیدی می‌زند پشت خمی دارد
وقتی تمام لحظه‌ها را با تو قسمت کرد
باید بفهمی با خیالت عالمی دارد
باید بفهمی بی تو می‌میرد ؛ مگر این قو
غیر از تو روی ِ زخم بالش مرهمی دارد؟!
آغوش تو امواج را آرام خواهد کرد
ساحل همیشه شانه‌های محکمی دارد
خانه تکانی
وقتی بیایی سینه را ، خانه تکانی می کنم
رنگ تمام پرده‌ها را آسمانی می کنم
وقتی بیایی روز و شب چون کودکان نو سخن
با ذوق ، در دنیای تو شیرین زبانی می کنم
آنقدر خیره مانده‌ام بر عکس‌های کهنه‌ات
انگار دارم قاب‌ها را هم روانی می کنم
من با تمام واژه‌ها اتمام حجت کرده ام
شعر تو را ، شور تو را ، روزی جهانی می‌کنم
یک جای دنیا – شعر- با هم آشتی‌مان می دهد
آنوقت هر شب در کنارت شعر خوانی می کنم
دیگر چه فرقی می کند من پیر باشم یا جوان؟!
وقتی تو باشی تا ته دنیا جوانی می کنم
من ماندم و شب زنده داری ها پس از تو
با خستگی ها و خماری ها پس از تو
قفل قفس باز است اما شوق پرواز
حل می شود در بی قراری ها پس از تو
باید کلاغان تخم بگذارند هر روز
در بُهت ِچشمان قناری ها پس از تو
عهدی کهن بستند تا با هم بمانند
چشم من و چشم انتظاری ها پس از تو
من می توانم شاعری از سنگ باشم
در مستی آیینه کاری ها پس از تو
آیینه با من حرف هایی تلخ دارد
بین تمام یادگاری ها پس از تو
برگرد بی من ! مرد ِ این میدان نبودی
سَر می کنم با بردباری ها پس از تو
پ ن : با تشکر از آقای ابوالفضل صادقی برای طراحی این شعر
برگ ریزانم ؛ بهارم را به یغما برده اند
بادها صبر و قرارم را به یغما برده اند
حال پاییز من از شور زمستان ، بدتر است
باغ پر بار انارم را به یغما برده اند
سال ها چنگیز ها با اسب های یکه تاز
خانه ام ...ایلم... تبارم را به یغما برده اند
مثل انسان نخستینم ولی آواره تر
سیل ها دیوار غارم را به یغما برده اند
چشم هایم را می آویزم به در، دیوانه وار
میخ ها دار و ندارم را به یغما برده اند
در دل انگشت هایم شور شادی مُرده است
تار تب دار ِ سه تارم را به یغما برده اند
جار می زد دوره گردی کوچه های شهر را :
آی مردم ! روزگارم را به یغما برده اند
دو هوایم ؛
... دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می‌دانی
پیش‌بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش توفانی
دل من اهل کجا بوده که امروز شده‌ست
با ل تنگ قلم‌های تو هم استانی ؟
آخرین مقصد تو شانه‌ی من بود ؛
...نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره‌ی در شُرُف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان ِ مرا
گوشه‌ی قاب ِهمان روسری ِ لبنانی
آب با خود همه‌ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود ، زمانی بشود طغیانی
آغاز دنیایم تویی ، پایان دنیا تو
دیروزهای دور تو ، امروز و فردا تو
با واژه های ناب ، خلقت می کنم هر شب
شعری که دارد می شود ورد زبان ها ، تو
من، مثل قایق ران پیری خسته از امواج
این سوی دریا ماندم و آن سوی دریا ، تو
گنجشک های خیس را از گونه ام بردار!
در من زمستان است اما شور گرما تو
دنیای من ، یخ بسته روی بند های رخت
دستی که بر می چیندش از هول سرما ، تو
یک دسته آهوی فراری از هجوم شیر
از جنگل آشوب روحم می دود تا ، تو
قلب مرا با خود ببر، هر جا که می خواهی !
حالا که نبض لحظه هایم می زند ، با تو
در شیب تند شانه هایت کلبه می سازم
تنها تویی آرامشم ،تنهای تنها تو
نه ... انتخاب سومی هرگز نخواهم کرد
یا مرگ را بر می گزینم بعد از این ...یا تو
همه رفتند فقط من عقب قافله ام
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی
آه... بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام
هیچ کس بعد تو دنیای مرا درک نکرد
سالها رفته ولی حل نشده مسئله ام
عشق ، تصمیم گرفته ست که ویران بشوم
چند سالی ست که روی گسل زلزله ام
چند سالی ست که تو قله نشینی و هنوز
لنگ لنگان وسط دامنه هایت ، یله ام
قاصدک ها خبر جشن تو را آوردند
کاش می شد که به گوشت برسد هلهله ام
تو پس از من همه جا قافله سالار شدی
من ولی بی تو همیشه عقب قافله ام
فایل های خبری عشق های بی حواس:
ابرهای بغض ، در رؤیای بارانی شدن
سینه ها دریاچه‌ای در حال طوفانی شدن
پنجه‌ی خونین بالش‌ها پر از پرهای قو
خواب‌ها دنبال هم در حال طولانی شدن
زندگی آن مردِ نابینای تنهایی‌ست که –
چشم‌ها را شسته در رؤیای نورانی شدن
قطره‌ای پلک مرا بی‌تاب و سنگین کرده‌است
مثل اشک بره‌ها در شام قربانی شدن
خوب می‌فهمم چه حالی دارد از بی‌همدمی
پابه پای گرگ‌ها سرگرم چوپانی شدن
برکه‌های تشنه می‌بینند با چشمان خیس
نیمه شب‌ها خواب گرم ِ ماه پیشانی شدن
خالی‌ام از اشتیاق بودن و تلخ است تلخ
جای هر حسی پر از حس پشیمانی شدن
*
چاره‌ی لیلای بی‌مجنون ِ این افسانه چیست ؟
یا به دریا دل سپردن ...یا بیابانی شدن
چشمان تو در آسمانم نور آوردند
با خود به شهر شعرهایم شور آوردند
کشور گشایی کرده ای با مهربانی هات
وقتی برایم لشگر تیمور آوردند
قلب مرا با صد قشون از ماوراء النهر
تا سینه ی سوزان نیشابور آوردند
خواب خماری دیدنم ، تعبیر خوبی داشت
چشمان تو با خود ، تب ِ انگور آوردند
نارنج های خسته رویای زلیخا را
دنبال خود از دور های دور آوردند
مهتاب ِ اقیانوس را بر دوش ِ ماهی ها
تا حوض خانه با لباس تور آوردند
ما یک قدم از لیلی و مجنون عقب بودیم
دنبال بخت ما دو چشم شور آوردند