در همهمه‌ها گم شدم از تیر‌رس تو
ای زندگی‌ام بسته به هرم نفس تو!
قیچی شده با‌لم تو بگو از که بنا‌لم؟!
قسمت شده هرگز نپرم از قفس تو
از وسعت تنهایی‌ام آنقدر بگویم
تنها کس من بودی و من هیچ کس تو
شام شب و صبحانه‌ی من بوده، نبو‌دت
کی می‌رود از روی لبم طعم گس تو؟
شرمنده‌ام از مورچه‌هایت فقط ای مرگ!
از من چه به جا مانده برای هوس تو؟
من منتظرم، منتظر لحظه‌ی رفتن
دنیا چه قدر مانده به بانگ جرس تو!؟
بس حلقه زدم بر در و حرفی نشنیدم
من هیچکس‌ام یا که در این خانه کسی نیست
بیدل
همه رفتند فقط من عقب قافله ام
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی
آه... بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام
هیچ کس بعد تو دنیای مرا درک نکرد
سالها رفته ولی حل نشده مسئله ام
عشق ، تصمیم گرفته ست که ویران بشوم
چند سالی ست که روی گسل زلزله ام
چند سالی ست که تو قله نشینی و هنوز
لنگ لنگان وسط دامنه هایت ، یله ام
قاصدک ها خبر جشن تو را آوردند
کاش می شد که به گوشت برسد هلهله ام
تو پس از من همه جا قافله سالار شدی
من ولی بی تو همیشه عقب قافله ام
ناز شصت روزها ! حسی غریبم داده‌اند
ظاهری آرام و قلبی ناشکیبم داده‌اند
چارشنبه سوری‌ام ، پایان سالی آتشین
روزو شب با شوق دیدارت لهیبم داده‌اند
نیم‌خورده روی دست زندگی افتاده است
از بهشت گونه‌هایت هرچه سیبم داده‌اند
من زمین را دوست دارم با تمام تنگی‌اش
راضی‌ام از اینکه چشمانت فریبم داده‌اند
رودهای من به آغوشت سرازیرند باز
رو به اقیانوس آرام تو شیبم داده‌اند
بیش از این ای بغض کهنه ، میخکوب من مباش !
من درختی زخمی‌ام ، طرح صلیبم داده‌اند
می نشینم دانه‌های اشک را بر نخ کنم
باز هم تسبیحی از امّن یجیب‌ام داده‌اند
افتاده‌ام از شاخه‌ای خشکیده بین برف‌ها
یک پرتقال خونی غلتیده بین برف‌ها
شاید مرا یک روز ابری زیر پای عابران
چشمان گنجشک فضولی دیده بین برف‌ها
شاید مسافر بوده‌ام یک روز، اما زندگی
دنبال من یک کاسه خون ، پاشیده بین برف‌ها
هر روز دارد می‌دود ، دنیا شبیه کودکان
دنبال خرگوشی که می‌لرزیده بین برف‌ها
روزی به دریا می‌رسد ذرات آدم برفی‌ام
بوی بهارت بازهم پیچیده بین برف‌ها
ترسیم کرده زندگی در آخرین نقاشی‌اش
ما را: دو تا شاخه گل روییده بین برف‌ها
دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می‌دانی
پیش‌بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش توفانی
آخرین مقصد تو شانه‌ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی
شاید این بار به شوق تو بتابد خورشید
رو به این پنجره‌ی در شُرُف ویرانی
باز باید بکشی عکس پریشان ِ مرا
گوشه‌ی قاب ِهمان روسری ِ لبنانی
*
آب با خود همه‌ی دهکده را خواهد برد
اگر این رود ، زمانی بشود طغیانی
قرار بود زمانی مرا مجاب کنی
به احترام دل ساده‌ام شتاب کنی
قرار بود بسازی ...نه اینکه دنیا را
به چشم هم‌زدنی بر سرم خراب کنی
چه سالها که دوفنجان چای منتظرند !
دوباره در دل این خانه قند آب کنی
لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی
هنوزمیخ اتاقت به عشق پابند است ؟
هنوز عکس مرا می‌بری که قاب کنی ؟
به حبه حبه‌ی انگور تازه می‌ماند
نخواه شعر ِمرا خمره‌ی شراب کنی
همیشه چشم به راهم بیا هرازگاهی
سر مزارم اگر خواستی ثواب کنی
شورت به اشعار خیالی برنمی‌گردد
دیوانه دیگر این حوالی برنمی‌گردد
کوچید از دِه ، بقچه‌ای از درد بر دوشش
دیگر به آغوش اهالی برنمی‌گردد
گل‌های پرپر را بخشکان لای دفترهات
عطری به گلدان سفالی برنمی‌گردد
سنگی که تو انداختی دریاچه را گِل کرد
این دل به دوران زلالی برنمی‌گردد
هیزم نیاور زندگی ! دیگر نمی‌سوزم
آتش به دل‌های زغالی برنمی‌گردد
قصد شکارِ شیر دارد این تفنگ ِپیر
از جنگل اما دستِ خالی برنمی‌گردد
باید مرا راحت کنی ؛ این بی‌سروسامان
هرگز به آن آشفته‌حالی برنمی‌گردد
ما چه بودیم از همان آغاز غیر از جان هم
بغضِ هم ، بی‌تابیِ هم ، دردِ هم ، درمانِ هم
ما چه بودیم از همان آغاز ؟
یک روح و دو تن
نیمه‌های آشکار و نیمه‌ی پنهان هم
بیش از این باید به بوران زمستان خو کنیم
نیست وقتی دست‌های گرممان از آن ِ هم
طعمه‌ی هیزم شکن‌هایند شاخ و برگ ما
میزبان ِ آتشی سرخیم و آتشدان هم
سر به زانوی که بگذارند وقت خستگی
قلب‌های بی قرار و بی سروسامان هم ؟!
زندگی منهای تو مرگ است پس با این حساب
می‌توان نامید ما را نقطه‌ی پایان ِ هم
مانده‌ام گیج ؛ همان عاشق مستی یا نه ؟
که به پای من ِ آواره نشستی یا نه ؟
من همان خمره‌ی پنهانی انگور تواَم
تو همان ساده‌دل ِ باده پرستی یا نه ؟
خاطرت هست دخیل نفس گرمت را -
به ضریح دل این گمشده بستی یا نه ؟
بارها سنگ به آیینه‌ی ما زد دنیا
من که صد‌بار شکستم ، تو شکستی یا نه ؟
طاقتِ دشت به سر‌آمده ، آهو‌دلِ من !
بند، از پای لب بسته گسستی یا نه ؟
من شدم رود ، به شرطی که تو دریا بشوی
راه پر‌پیچ و خمی طی شده ...
هستی ؟ یانه
دلم به دام نگاهت اسیرتر شده است
چقدر ماهِ رخت سر به زیرتر شده است !
چقدر خانه برای صدات می میرد !
چقدر عطر تنت دلپذیرتر شده است !
منم ...ولی نه همانی که می‌شناختی‌اش
دلم به وسعتِ صد سال ، پیرتر شده است
شکستنی شده‌ام ؛ دست بر دلم نگذار
از آنچه فکر کنی گوشه گیرتر شده است
پرنده‌ای که از آنسوی میله می‌ترسید
برای با تو پریدن دلیرتر شده است
قدم به سینه‌ی سوزان من گذاشته‌ای
دوباره گوشه‌ی چشم کویر ، تر شده است
حال خراب
تا کی بدوم سوی سرابی که تو باشی ؟
شب‌ها بپرم از دل ِخوابی که تو باشی
جا داد خدا در صدف سینه‌‌ام آرام
با دست خودش گوهر‌نابی که تو باشی
آن عمرِ هدر رفته به یک لحظه نیرزد
یک لحظه از این حال‌خرابی که تو باشی
من لب نزدم بر لب جامت که همیشه
مستم کند از بوی شرابی که تو باشی
قلبم گل‌سرخی ست که می‌خواست بجوشد
هرروز در آن دیگ گلابی که تو باشی
از سوختن ِ بی تو نباید بهراسم
هم‌سنگ بهشت است عذابی که تو باشی
رسم سفر
پیش از این ، رفتن فقط رسم مسافرها نبود
تا همیشه کوچه گردی سهم عابرها نبود
سال های سال در جغرافیای سینه ام
سرزمینی جز تو در فکر مهاجرها نبود
ایل مان برگشت از قشلاق کاغذها ولی
نامه ای با خط تو در بار قاطرها نبود
سوختم هر روز ؛ تا آنجا که یادم مانده است-
هیچ کس یاد ِ دل ِ آشفته خاطرها نبود
قهر کن ! باشد ، قلم پادرمیانی می کند
گرچه قبلا قهر در قاموس شاعرها نبود
من خدا را باختم پای تو ؛ فکرش را بکن !
یک نفر هم کیش من مابین کافر ها نبود
آب و ریحان پشت پای چشم هایت ریختم
بر نگشتن از سفر ، رسم مسافرها نبود
دکلمه غزل رسم سفر :
اسب‌های بی‌سوار
نمی‌دانم چرا افتاد در دستم انار تو
چگونه دانه‌هایم ریخت پای شاخسار تو
مجابم کن ... بدانم! کی شدم آن دشت بی‌تابی
که می‌تازند درمن اسب‌های بی‌سوار تو؟
به نارنج و به باد مشرقی حساسیت دارم
به هرعطری که دل را می‌کشد سوی دیار تو
چه می‌کردی اگر یک روز دنیا مال ما می شد!؟
تمام جاده‌ها این‌سو و من آن‌سو کنار تو
بیا روراست باش و گفتنی‌ها را بگو با من
که دلگیرم هنوز از جمله‌های درد دار تو
به پرحرفی نیازی نیست ، می‌دانم که می‌دانی
زمستان مانده در تقویم روحم تا بهار تو
عزیز دلی هنوز ...
طاووس زخم خورده ی من ، غافلی هنوز !؟
دنبال دانه های اسیر گِلی هنوز !؟
دنیا کنار آمده با مرگ رنگ ها
درگیر ِ راه حل همان مشکلی هنوز!؟
از حال من نپرس که دیوانه تر شدم
از حال و روز تو چه خبر ؟ عاقلی هنوز!؟
این ماه هم تمام شد اما هلال نه ...
در چشم های مِه زده ام کاملی هنوز
با تخته پاره ها به توافق رسیده ام
من جزر و مدم و تو همان ساحلی هنوز
من ماضی بعیدم و گم ، بین جمله هات
اما تو در مضارع من ، فاعلی هنوز
بیدار مانده ام که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب ! عزیز دلی هنوز
خانه تکانی
وقتی بیایی سینه را ، خانه تکانی می کنم
رنگ تمام پرده‌ها را آسمانی می کنم
وقتی بیایی روز و شب چون کودکان نو سخن
با ذوق ، در دنیای تو شیرین زبانی می کنم
آنقدر خیره مانده‌ام بر عکس‌های کهنه‌ات
انگار دارم قاب‌ها را هم روانی می کنم
من با تمام واژه‌ها اتمام حجت کرده ام
شعر تو را ، شور تو را ، روزی جهانی می‌کنم
یک جای دنیا – شعر- با هم آشتی‌مان می دهد
آنوقت هر شب در کنارت شعر خوانی می کنم
دیگر چه فرقی می کند من پیر باشم یا جوان؟!
وقتی تو باشی تا ته دنیا جوانی می کنم
من ماندم و شب زنده داری ها پس از تو
با خستگی ها و خماری ها پس از تو
قفل قفس باز است اما شوق پرواز
حل می شود در بی قراری ها پس از تو
باید کلاغان تخم بگذارند هر روز
در بُهت ِچشمان قناری ها پس از تو
عهدی کهن بستند تا با هم بمانند
چشم من و چشم انتظاری ها پس از تو
من می توانم شاعری از سنگ باشم
در مستی آیینه کاری ها پس از تو
آیینه با من حرف هایی تلخ دارد
بین تمام یادگاری ها پس از تو
برگرد بی من ! مرد ِ این میدان نبودی
سَر می کنم با بردباری ها پس از تو
پ ن : با تشکر از آقای ابوالفضل صادقی برای طراحی این شعر
حس میکنمت در دلِ رگ های تنم باز
با روح تو در آینه ی یک بدنم باز
پروانگی ام را همه جا جشن بگیرید
تا پیله ای از درد بر این تن نتنم باز
انگار تو بودم همه ی دیشب و دیروز
امروز ولی خالی یک پیرهنم باز
چوپان شدنم واسطه ای شد که بپیچی
با ناله ی هر نی لبکی در دهنم باز
یک عمر مرا سنگ زدند و نپریدم
گنجشک دل آزرده ی این نارونم باز
راضی به همین سوختنم ، بی که بجنگم
هم سفره ی دلتنگی هیزم شکنم باز
دیوانه سر کوچه می آید به هوایی
ای لنگه در ِ واشده ی خانه ! ... منم باز
همه رفتند فقط من عقب قافله ام
بی حواسم ، کسلم ، ساکت و بی حوصله ام
حاصل عمر مرا در چمدانت بستی
آه... بدجور، زمین خورده ی این فاصله ام
هیچ کس بعد تو دنیای مرا درک نکرد
سالها رفته ولی حل نشده مسئله ام
عشق ، تصمیم گرفته ست که ویران بشوم
چند سالی ست که روی گسل زلزله ام
چند سالی ست که تو قله نشینی و هنوز
لنگ لنگان وسط دامنه هایت ، یله ام
قاصدک ها خبر جشن تو را آوردند
کاش می شد که به گوشت برسد هلهله ام
تو پس از من همه جا قافله سالار شدی
من ولی بی تو همیشه عقب قافله ام
فایل های خبری جوهر جان :
مرکز پخش و فروش انتشارات هزاره ققنوس:
مرکز پخش اصلی:
تهران – خیابان انقلاب- بین متروی فردوسی و دروازه دولت- خیابان
رامسر – پلاک ۱- واحد ۵ تلفن ۸۸۳۱۷۸۳۲
سایر مراکز پخش عبارتند از :
– پخش فرهنگ : خ انقلاب – خ لبافی نژاد- پلاک ۲۶۶ – واحد ۵ تلفن ۶۶۴۸۲۱۵۰
– فروشگاه کتاب بید گل : خ انقلاب – نبش پاساژ فروزنده تلفن ۶۶۴۶۳۵۴۵
– فروشگاه کتاب خانه شاعران:خ انقلاب – پاساژ فروزنده طبقه منفی ۲تلفن ۶۶۹۷۰۱۳۱
– فروشگاه هاشمی: ضلع جنوب شرقی میدان ولیعصر، مقابل وزارت بازرگانی، شماره ۶۳۷ تلفن: ۸۸۹۲۵۸۶۹
– پخش کتاب پکتا : تهران، خ حافظ، نرسیده به چهارراه کالج، نبش کوچه بامشاد، شماره ۴۰۹ تلفن: ۸۸۹۴۰۳۰۳
– پخش معارف(پاتوق کتاب) تهران: خیابان انقلاب اسلامی، چهار راه کالج، جنب بانک ملت، تلفن: ۸۸۹۱۱۲۱۲
– پخش اینترنتی کتاب آدینه بوک:خ انقلاب – خ فخر رازی ساختمان ناشران واحد۲۳تلفن:۶۶۳۶۳۷۷۷
– پخش اینترنتی کتاب ای کتاب : تلفن ۷۷۵۱۴۴۶۴
فایل های خبری عشق های بی حواس:
* کتاب خورشیدهای توأمان در مطبوعات :
مرکز پخش:تهران ، میدان انقلاب کارگر جنوبی خیابان شهدای ژاندارمری
پاساژ کوثرپلاک 7 انتشارات آرام دل - تلفن :02166971697
گزارش رونمایی خورشیدهای توآمان در ادامه مطلب:
مدت زمان: 3 دقیقه 23 ثانیه
برای دانلود روی عکس کلیک کنید.
این شعر را می توانید در ادامه مطلب بخوانید :
بگذار کوه شانه هایت سنگرم باشد
عشق تو پرچم دار صلح کشورم باشد
توفانی ام ؛ بگذار دستان مسیحایی ت
گلدان مریم های زرد و پرپرم باشد
دریای چشمت بستر ِ آرامش قوهاست
باید نگاهت بالش زیر سرم باشد
یکریز در من می وزی آنقدر که تا صبح
آکنده از بویت مشام بسترم باشد
افتاده نیمی از تنم در آتش و باید
آن نیم دیگر شاهد خاکسترم باشد
از شاخه های توت مان ، گنجشک می ریزد
شاید حیاط خانه شعر دیگرم باشد
فریاد خواهم زد تو را تا واپسین لحظه
حتی اگر امروز روز آخرم باشد
نازِ حوا شیشه ی ایمان
آدم را شکست عشق رو شد ؛ با هبوطش، بغض عالم را شکست وِرد هایش را به گوش قلعه های ِ دور، خواند قفل های بسته و در های محکم را شکست مدتی جمشید ها را در پی دنیا دواند عاقبت یک روز، جام ِخالی جم را شکست سال ها اسطوره ها را روی دستش تاب داد حیف ... با سهراب و مرگش ، پشت رستم را شکست چشم هایش باد شد، لرزاند دستان مرا قوری گل سرخی مادر بزرگم را شکست بافت، دنیای مرا با تار ِ موی مادرم - او که کوه شانه هایش ، هیبت ِغم راشکست- شرط بستم با خودم : «هرگز نمی بازم به عشق» باختم اما ، به اوکه قول ِ آدم را شکست
